Vanaf half zes kunnen we ontbijten, start is echter pas om zeven uur, dus we blijven wat langer liggen. Laatste dag, laatste ontbijt, laatste keer blazen en laatste keer de vragen versturen naar onze eigen Back office…… Wat is de tijd snel gegaan…..

Wederom als laatste vertrekken we uit Salzburg, als snel rijden we de Duitse grens over. De teams blijven redelijk dicht bij elkaar en bij het tweede coördinaat staan we met z’n allen bij het tankstation.

Het derde coördinaat heeft een extra voorwaarde, we moeten de snelwegen vermijden. De navigatiesystemen worden ingesteld en geven 2u16 aan als ideale tijd. We app-en team 1 en 2 onze tijd en gaan onderweg. Het duurt niet lang of we hebben beide auto’s aan de lijn…. Haha, bezorgd om onze ideale tijd (en waarschijnlijk de bijbehorende rijstijl…), hun navigatiesystemen geven namelijk 3 uur aan……… We zetten het gas erop en als de vrouwelijke Tim en Tom vliegen we door de Eiffel. De tijd loopt echter toch op, de beoogde 100 km per uur is niet altijd haalbaar door de haarspeldbochten….Op 2u47 (even uit mijn hoofd) zetten we de auto stil, vier minuten onder de ideale tijd en dus 8 strafpunten en daarmee hebben we goed gegokt!

Tijdens deze laatste rit komen er ook een aantal berichten binnen in de vlinderkind app. Hart van Nederland / SBS6 en familie en vrienden staan vanaf 16u te wachten bij de finish, met de (fantastische, maar tussengelaste?) rit naar St Vith komen we echter pas net voor 16 uur in St Vith aan. Een aantal teams besluiten om de rit de onderbreken en rechtstreeks naar Doorwerth te rijden. Wij rijden echter toch nog steeds voor het klassement en rijden de rit uit. We krijgen geen pauze tussen naar de volgende coördinaat en rijden gelijk door. Over Luik rijden we Nederland in, vanuit het thuisfront krijgen we door dat we allemaal bij elkaar in de buurt rijden en dus gelijk aankomen. Laatste coördinaat brengt ons naar de McDonalds aan de A50. Daar verzamelen we en rijden in konvooi naar kasteel Doorwerth. Best indrukwekkend om alle auto’s met alle extra lampen en getoeter de binnenplaats van het kasteel op te rijden.

Er volgt een korte samenvatting van de trip door Peter Jacobsen en de prijsuitreiking. Team 16 is, net als vorig jaar, winnaar van de Mystery Roads. Tweede team 1 CP2 Fieldmarketing Marc en Peter , derde American Power Erik en Wilco. Wij eindigen op een mooie vijfde plaats. We nemen afscheid van de andere teams, een aantal gaan we zeker nog terug zien! De spullen worden overgeladen en we beginnen aan de zwaarste etappe van de hele tour…. Naar huis……. Tegen half twaalf zijn zowel Ilse als ik thuis. Een prachtig avontuur, een fantastische ervaring met onuitwisbare indrukken. Prachtige mensen leren kennen die we graag nog terugzien. Onwijs veel gelachen en iedere minuut geleefd.

En dan een laatste dankwoord……. Natuurlijk dank aan alle teams die deze trip met ons hebben gemaakt. Er zijn er echter een paar die (zoals jullie hebben kunnen lezen) we even in het zonnetje willen zetten.
Erik, Wilco, Marc en Peter, fantastische mannen! We hebben genoten van jullie aanwezigheid, humor, app-jes, video boodschappen, en nog veel meer.
Pascal en Michel, dank voor de gezelligheid en de support in het offroad avontuur…
Theodor en Terry, dank voor al jullie werk als wedstrijdleiding en routemanager. We hebben het jullie niet makkelijk gemaakt. Weet dat onze vragen enkel betrekking hadden op onze ambitie om top 3 te rijden, jullie zijn fantastische mensen, we hebben genoten van jullie als mens!
Frank en Manuel, de servicewagen die af en toe sightseeing ging in de sneeuw. Dank voor jullie support onderweg en gezelligheid in Athene. Luuk, Renske en Wout, de Back office in Nederland, dag en nacht paraat om in te checken.
Peter, dank voor de organisatie.
Remco, onze medic onderweg, altijd fijn om te weten dat er medische hulp in de buurt is.
Robbert en Nicoline, dank voor de prachtige foto’s en gezelligheid.
En dan natuurlijk nog alle sponsoren, collega’s, vrienden, familie voor alle support!!!

Auw, ruw worden we verstoord door de wekker om 3.30 uur. Om 4.45 staat een briefing gepland met de top 5 teams en daar horen wij (nog) bij, tralalala….

We starten in Le Mans stijl, dat wil zeggen, allemaal tegelijk om 5.30 u. We rijden gelijk op met team American power en CP2. American power en wij zijn de motivatie even kwijt en geven gas, iets meer dan is toegestaan….. Zo blijft er wel wat tijd over en kunnen we  gezellig koffie drinken en ontbijten, we hadden overigens wel een ontbijt pakket maar was niet zo lekker ( voor de zwerfhonden) …..
Daarna rijden we verder naar het eerste coördinaat. Het blijkt dat we een goede rit hebben gereden en dus zit er toch wel weer een wedstrijdelement in….

Van Roemenië reizen we naar Hongarije. Een strenge douane grens controle. De paspoorten, de groene kaart, auto papieren en rijbewijs worden gecheckt. Er volgt weer een mooie route door Hongarije, prachtige weidse landschappen met sneeuw. Het is de hele dag al erg koud, we hebben het tot -14 zien gaan…….

De volgende route leidt ons over de snelweg, we krijgen lekkere trek en horen dat Erik en Wilco chips in de auto hebben liggen. Er is echter geen tijd op te stoppen, met een snelheid van 130 km per uur is het best een uitdaging om de chips over te hevelen, maar gelukt….. Helaas is de zonnebril van Wilco wel gaan vliegen…..

Inmiddels is bijna heel Hongarije doorkruist en we rijden de Oostenrijkse grens over. Toch maar even een vignet gehaald en weer verder.  Net voor Wenen begint het flink te sneeuwen, de snelweg ziet al snel wit en we staan stil in de file.

De estimated time of arrival loopt steeds verder weg en wanneer we meer dan 25 minuten achterlopen op de ideale tijd besluiten we rustig verder te rijden…. Geen goed besluit blijkt later…..bijna een uur te laat checken we in bij de Back office. We krijgen onze tijd en nieuwe coördinaat door en tevens een sms je dat de ideale tijd herberekend wordt…. Jammer dat we dit niet eerder wisten…..volgende coördinaat ligt in Salzburg. We vertrekken en krijgen onderweg door dat we naar het EB haus gaan, Europees centrum voor de vlinderziekte. Door de sneeuwzijn de verschillen groot tussen de teams, wij komen rond kwart voor zeven aan in Salzburg en moeten wachten tot 20u. De korte presentatie is indrukwekkend!

Rond 21u komen we aan in het hotel in Salzburg. We maken er een gezellige avond van, eerst lekker eten en daarna borrelen in de hotelbar.

Tegen twaalf uur zoeken we onze kamer op, morgen nog ongeveer 900 km richting Doorwerth.

Esther ijsbeert wat af deze reis. Vannacht weer heel koud gehad…. Vroeg gaan we uit de veren, 5.30 om een uur later aan het ontbijt te zitten, uitgecheckt te zijn en ook de auto startklaar en ingepakt.  Over de auto gesproken, deze is nog nooit zo smerig geweest!

De dagwinnaars van gisteren (donderdag) worden bekend gemaakt, we zijn (weer) 5e geworden en staan ook nog 5e in het totaal klassement … We blijven vechten voor een top drie plek maar de concurrentie is moordend voorin het veld…..

Leuke anekdote tussendoor: naast de smartphones die we voornamelijk gebruiken op de on-board WiFi, hebben we een telefoon bij ons om te bellen, zo eentje met knopjes, zonder touch screen…. uit de prehistorie…… Voor Ilse een hele uitdaging om deze ontgrendeld te krijgen en hiermee te bellen, eind van de week begint ze het onder de knie te krijgen…

We vertrekken dit keer met de cameraman aan boord. Googlemaps geeft drie alternatieve routes aan. Wij kiezen voor de ‘middelste’ route, samen met de meeste teams, een prachtige route van ruim 3 uur. Zouden we vandaag wel of geen sneeuwkettingen gaan leggen? Een prachtig wit landschap zien we aan ons voorbij trekken. Super mooi!

De ontvangen vragen van deze dag worden weer met het thuisfront gedeeld via de groepsapps. Tevens krijgen we de vraag van het thuisfront of we wel uitkijken met verstekelingen….. Snel maken we een foto van onze ‘verstekeling’, met de mededeling dat deze ook nog kan schieten…. Foto’s wel te verstaan…..

De vorige avond is door de wedstrijdleiding aangegeven dat er elektronische flitspalen in de rit worden ingebouwd. Op deze manier willen ze het (te) hard rijden tegengaan en roepen de teams op om de lokale verkeersborden en snelheden te respecteren.

We gaan rustig op pad en de berekende ideale tijd in de eerst rit is makkelijk haalbaar. Tussendoor tanken we en lassen een sanitaire stop in. Na ongeveer drie uur komen we aan bij het eerste coördinaat, een tankstation. Ons gebruikelijke ritueel van coördinaten converteren, invoeren, ideale tijden berekenen en koffie halen wordt opgestart en de fotograaf stapt ook even uit om andere teams op de foto te zetten. Na een korte pauze vertrekken we voor etappe 2, een tijd neutrale rit die ons over de grens brengt.

Vlak voor de grens van Bulgarije naar Roemenië zien we nog een ongeluk gebeuren. Men stapt even uit en weer in en rijdt dan gewoon verder…

We zijn een paar kilometer verder als we beseffen dat we onze cameraman niet meer bij ons hebben, oepsie…. Gelukkig had de cameraman een andere lift voor weer een andere reportage.

We rijden de Roemeense grens over bij Giurgiu Ruse via een prachtige oude brug over de Donau. Bij het coördinaat net over de grens staan we ongemakkelijk op de weg, de parkeerplaatsen liggen vol met sneeuw en zijn niet te bereiken met de lage Audi. We worden echter gesommeerd door de politie om door te rijden, al snel hebben we Back office aan de lijn met de vraag waarom we de rusttijd van 5 minuten niet respecteren. Langzaam rijden we nog wat door, ondertussen alle systemen invoeren. Door de grensovergang werkt de WiFi even niet, tevens geven de Garmin en de Audi hele lange reistijden aan. We bellen team 1 en 2 die bij ons staan en mogen meerijden.  Tussen de Dodge Ram van American Power en de Audi RS5 van CP2 Fieldmarketing rijden we een fantastische route door Roemenië, met 90 km per uur over slechte wegen met gaten en ijsplaten. Onderweg krijgen we een foutmelding en gezamenlijk stoppen we om even te checken. Er lijkt niets aan de hand en we rijden snel weer verder. We genieten van prachtige landschappen, paard en wagen en mensen op straat, veel oudere mensen die zelfs tot hun badjas aan toe driedubbel aangekleed zijn. We mogen uren genieten van een indrukwekkende tocht. Een tocht deels ook met eenbaanswegen , soms haarspeldbochten en vooral heel veel vrachtverkeer.

Fotografie Robbert Maas

De twee teams begeleiden ons al de hele dag, dit wordt enorm gewaardeerd, maar levert natuurlijk ook geen winst op tov deze teams. We besluiten het laatste stuk slim te rijden en een andere route te kiezen. Wanneer we langs de rivier richting Sibiu rijden, geeft de Garmin een alternatieve route aan de andere kant van het water weer. Op het laatste moment besluiten we deze gok te wagen, Erik zie ons nog net in zijn spiegels verdwijnen. Wat een lol hebben we als we een paar kilometer weer het water oversteken en een paar auto’s voor ze de weg op komen….. Helaas zien de heren ons niet rijden.

We zettende rit verder tussen het vrachtverkeer en zien onze aankomsttijd oplopen, steeds verder boven de door ons ingeschatte eindtijd. We besluiten nog een gokje te wagen. De hoofdweg leidt het drukke vrachtverkeer namelijk nog de hele stad door voor we bij het hotel komen. We besluiten de hoofdweg te verlaten en via andere kant van de heuvel aan de andere kant de stad in te rijden. Het is glad, maar wel rustig. Het pakt goed uit dit keer.

We arriveren bij het Hilton hotel in Sibiu, Roemenië. Prachtig hotel waar we gezellig aan de bar wat drinken en later een buffet krijgen, s avonds hebben we lol met een aantal rijders uit de andere teams. Een gezellige boel!

We krijgen vlak voor het slapen gaan, zoals eigenlijk dagelijks weer eens de slappe lach. We hebben lol om niks en om van alles, in tijden niet zo gelachen, heerlijk. Rond middernacht vallen we in slaap. Om 3.30 u gaat de wekker weer……